മഴത്തുള്ളികള് വീണു നനഞ്ഞിരുന്ന മണ്ണിന്റെ നനുത്ത ഗന്ധത്തിലൂടെ അവളുടെ ശ്വാസതാളത്തിനൊപ്പിച്ച്, കാറ്റിനൊത്ത് നൃത്തം ചെയ്യുന്ന അവളുടെ മുടിയിഴകളിലേക്ക് കണ്ണ് പറിച്ചിട്ട്, അവളുടെ കാല്പാദങ്ങള്ക്ക് സമാന്തരമായി നടക്കുമ്പോഴായിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്ത് ഒന്ന് തൊട്ടോട്ടെ എന്ന് ചോദിച്ചത്.. എല്ലാ തവണയും പോലെ പരാജയപ്പെട്ട ഒരു ചോദ്യം.. ഇല്ല എന്ന ഉത്തരം മുന്കൂട്ടി അറിഞ്ഞു കൊണ്ടുള്ള ചോദ്യങ്ങളായിരുന്നു എല്ലാമെങ്കിലും, എല്ലാത്തിനും ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ഒരു തുറന്നു കാണിക്കലിന്റെ വെളിച്ചവും തെളിച്ചവും ഉണ്ടായിരുന്നു..ചില ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങള്ക്ക് അവള്ക്ക് എതിര്ക്കാന് അവസരം എറിഞ്ഞു കൊടുത്തുകൊണ്ട് അല്ലെങ്കില് അതായിരിക്കല്ലേ എന്ന് പ്രാര്ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് സ്വയം താഴ്ത്തികെട്ടും.. പ്രതീക്ഷകള്ക്ക് ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്, അത് നമ്മളെ വിചാരിക്കുന്നതിലും ആയിരം മടങ്ങ് ദൂരം കൊണ്ട് ചെന്നെത്തിക്കും, അവളുടെ മനസ്സിലെ തന്റെ ആ സ്ഥാനത്തിന് അര്ഹിക്കുന്നതിനുമപ്പുറമായി പട്ടും വളയും കിരീടവും ചാര്ത്തും .. അവള് എപ്പോഴും പക്വമതിയായിരുന്നു, അല്ലെങ്കില് അങ്ങനെ ഭാവിച്ചു.. ചിരിച്ചു തള്ളിയ പലതിനും രണ്ടുപേരും രണ്ടുവിലകള് കല്പ്പിച്ചു.. എന്നാലും ആ ചോദ്യം പരാജയപ്പെടാതെ മുനയൊടിയാത്ത അമ്പുപോലെ അവളുടെ ഹൃദയത്തില് നിന്നും ഒരു തുള്ളി രക്തം ചിന്തിയെടുക്കാനായി ഉത്തരത്തിനായി അവളുടെ മനസ്സിനു ചുറ്റും വട്ടം കറങ്ങി... സമയം കുറേക്കഴിഞ്ഞെങ്കിലും വഴിത്താരയുടെ അവസാനത്തില് മുഖത്ത് തൊട്ടോ എന്ന് അവള് പറഞ്ഞു.. അഞ്ചു വിരലുകളിലുമായി ആ മുഖം ഒപ്പിയെടുത്തു, മനസ്സിലും എന്നന്നേക്കുമായി പകര്ത്തി .. അവള് നടന്നകന്നപ്പോള് അവള് കാണാതെ ആ വിരലുകള് ചുണ്ടോടു ചേര്ത്തു .. അതിനു മാന്ത്രിക ചിറകുകള് കൈവന്ന പോലെ തോന്നി.. പേനയുടെ തുമ്പിനു ചുറ്റുമായി വിരലുകള് കവിതയായി അവളിലെക്കൊഴുകി..അവള് തിരിച്ചു ഒരു കടലായി വിരല്ത്തു മ്പിലേക്കും, പേനയിലേക്കും, മഷിയിലേക്കും, കടലാസിലേക്കും ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ജീവനില്ലാത്ത എല്ലാത്തിനും അവള് അമൃതം തളിച്ചുകൊണ്ടിരിന്നു.. ഓര്മകളുടെ നിലയ്ക്കാത്ത പ്രവാഹത്തിനു തുടക്കമിട്ട ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത ഒരു യാത്രയുടെ തുടക്കമായിരുന്നു അത്... പരിമിതികള്ക്കുള്ളിലെ പ്രണയത്തിന്റെ അനശ്വരതയും , അതിന്റെം ആഴവും പരപ്പും തേടിയുള്ള യാത്ര.. നിഷ്കളങ്കതയാണോ അല്ല മുഖത്ത് ഒളിച്ചുനില്ക്കുന്ന കള്ളലക്ഷണമാണോ യാഥാര്ത്ഥ്യം എന്ന് അവസാന വിധിയെഴുതാനുള്ള അവളുടെ അവസരമായി ആ യാത്ര ഇന്നും തുടരുന്നു... പിടിച്ചു കെട്ടാനാകാത്ത മനസ്സ് അവളെയും പിന്തുടര്ന്ന് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു....
Sunday, 1 December 2013
അവളും യാത്രയും....
മഴത്തുള്ളികള് വീണു നനഞ്ഞിരുന്ന മണ്ണിന്റെ നനുത്ത ഗന്ധത്തിലൂടെ അവളുടെ ശ്വാസതാളത്തിനൊപ്പിച്ച്, കാറ്റിനൊത്ത് നൃത്തം ചെയ്യുന്ന അവളുടെ മുടിയിഴകളിലേക്ക് കണ്ണ് പറിച്ചിട്ട്, അവളുടെ കാല്പാദങ്ങള്ക്ക് സമാന്തരമായി നടക്കുമ്പോഴായിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്ത് ഒന്ന് തൊട്ടോട്ടെ എന്ന് ചോദിച്ചത്.. എല്ലാ തവണയും പോലെ പരാജയപ്പെട്ട ഒരു ചോദ്യം.. ഇല്ല എന്ന ഉത്തരം മുന്കൂട്ടി അറിഞ്ഞു കൊണ്ടുള്ള ചോദ്യങ്ങളായിരുന്നു എല്ലാമെങ്കിലും, എല്ലാത്തിനും ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ഒരു തുറന്നു കാണിക്കലിന്റെ വെളിച്ചവും തെളിച്ചവും ഉണ്ടായിരുന്നു..ചില ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങള്ക്ക് അവള്ക്ക് എതിര്ക്കാന് അവസരം എറിഞ്ഞു കൊടുത്തുകൊണ്ട് അല്ലെങ്കില് അതായിരിക്കല്ലേ എന്ന് പ്രാര്ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് സ്വയം താഴ്ത്തികെട്ടും.. പ്രതീക്ഷകള്ക്ക് ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്, അത് നമ്മളെ വിചാരിക്കുന്നതിലും ആയിരം മടങ്ങ് ദൂരം കൊണ്ട് ചെന്നെത്തിക്കും, അവളുടെ മനസ്സിലെ തന്റെ ആ സ്ഥാനത്തിന് അര്ഹിക്കുന്നതിനുമപ്പുറമായി പട്ടും വളയും കിരീടവും ചാര്ത്തും .. അവള് എപ്പോഴും പക്വമതിയായിരുന്നു, അല്ലെങ്കില് അങ്ങനെ ഭാവിച്ചു.. ചിരിച്ചു തള്ളിയ പലതിനും രണ്ടുപേരും രണ്ടുവിലകള് കല്പ്പിച്ചു.. എന്നാലും ആ ചോദ്യം പരാജയപ്പെടാതെ മുനയൊടിയാത്ത അമ്പുപോലെ അവളുടെ ഹൃദയത്തില് നിന്നും ഒരു തുള്ളി രക്തം ചിന്തിയെടുക്കാനായി ഉത്തരത്തിനായി അവളുടെ മനസ്സിനു ചുറ്റും വട്ടം കറങ്ങി... സമയം കുറേക്കഴിഞ്ഞെങ്കിലും വഴിത്താരയുടെ അവസാനത്തില് മുഖത്ത് തൊട്ടോ എന്ന് അവള് പറഞ്ഞു.. അഞ്ചു വിരലുകളിലുമായി ആ മുഖം ഒപ്പിയെടുത്തു, മനസ്സിലും എന്നന്നേക്കുമായി പകര്ത്തി .. അവള് നടന്നകന്നപ്പോള് അവള് കാണാതെ ആ വിരലുകള് ചുണ്ടോടു ചേര്ത്തു .. അതിനു മാന്ത്രിക ചിറകുകള് കൈവന്ന പോലെ തോന്നി.. പേനയുടെ തുമ്പിനു ചുറ്റുമായി വിരലുകള് കവിതയായി അവളിലെക്കൊഴുകി..അവള് തിരിച്ചു ഒരു കടലായി വിരല്ത്തു മ്പിലേക്കും, പേനയിലേക്കും, മഷിയിലേക്കും, കടലാസിലേക്കും ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ജീവനില്ലാത്ത എല്ലാത്തിനും അവള് അമൃതം തളിച്ചുകൊണ്ടിരിന്നു.. ഓര്മകളുടെ നിലയ്ക്കാത്ത പ്രവാഹത്തിനു തുടക്കമിട്ട ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത ഒരു യാത്രയുടെ തുടക്കമായിരുന്നു അത്... പരിമിതികള്ക്കുള്ളിലെ പ്രണയത്തിന്റെ അനശ്വരതയും , അതിന്റെം ആഴവും പരപ്പും തേടിയുള്ള യാത്ര.. നിഷ്കളങ്കതയാണോ അല്ല മുഖത്ത് ഒളിച്ചുനില്ക്കുന്ന കള്ളലക്ഷണമാണോ യാഥാര്ത്ഥ്യം എന്ന് അവസാന വിധിയെഴുതാനുള്ള അവളുടെ അവസരമായി ആ യാത്ര ഇന്നും തുടരുന്നു... പിടിച്ചു കെട്ടാനാകാത്ത മനസ്സ് അവളെയും പിന്തുടര്ന്ന് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment