അങ്ങനെ ആവണ്ടാന്നുണ്ടെങ്കിലും

എന്നിലെ മനുഷ്യൻ എന്നേ മരിച്ചു...
സ്നേഹം...
എപ്പോഴും കീഴ്പ്പെടുകയും,
മറി കടക്കുകയും ചെയ്യുന്ന
വികാരമെന്ന സ്ഥിരം വ്യാഖ്യാനത്തിൽ
കുടുങ്ങി കിടന്നു..
അങ്ങു ദൂരെ ദൂരെ നിന്ന് വന്ന ആരാച്ചാരായിരുന്നു സ്നേഹത്തെ കയറിൽ കുരുക്കി കൊന്നത്..
പക്ഷെ മരണത്തിനു മുന്നേ, മുന്നിലേക്ക് വന്ന ചിത്രശലഭത്തിലേക്ക്
ഞാൻ സ്വയം കടന്നു കയറി..
ഇപ്പോ എത്ര കാല്പനികമാണ് ലോകം,
എവിടെയും നിറങ്ങളാണ്..
കൂടിക്കലർന്ന വർണങ്ങൾ
ആനന്ദ നൃത്തം ചെയ്യുകയാണ്..
കാണുന്ന ഓരോന്നിലും സൗന്ദര്യമാണ്...
എത്ര സുതാര്യമാണ്
ഞാനും ബാക്കിയുള്ളവരും..
അതിരുകളില്ലാത്ത ലോകം
എന്നെ തന്നെ പുതുക്കി വരയ്ക്കുകയാണ്..
എന്നാലും ഓർമകളിൽ, മറവികളിൽ ഞാൻ ഇന്നും പഴയ ആൾ തന്നെ
ആവാറുണ്ട്..
അങ്ങനെ ആവണ്ടാന്നുണ്ടെങ്കിലും.