മഞ്ഞിച്ച വെയിൽ കൊഞ്ഞനം കുത്തി ചിരിച്ചു .. തളർന്നു വീഴാറായ നിഴലിൽ അവൻ സ്വയം പരതി .. നിമിഷങ്ങളുടെ വേഗതയും വേദനയും അവൻ മുഖത്തിലൊളിപ്പിച്ചു .. നിശബ്ദതയുടെ ഭീകരതയെ അവളുടെ മുഖം കീറി മുറിച്ചു .. അവശേഷിച്ച ഇലകളെയും കാറ്റിനു വിട്ടു കൊടുത്ത് ഒറ്റയാൻ മരം നഗ്നനായി .. ഓരോ യാത്രയിലും നഷ്ടപ്പെട്ട സ്വപ്നങ്ങളെ ചേർത്ത് വച്ച് അവൻ ഭൂതകാലത്തിന്റെ തടവറ യിലേക്ക് കണ്ണ് പൂഴ്ത്തി .. വർത്തമാനം മരിച്ചിരുന്നു .. എരിയുന്ന തീ നാളം ഉള്ളിലപ്പോഴും പ്രതീക്ഷയായി കത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു ...
No comments:
Post a Comment